Νυχτερινή επίσκεψη
Με ξεγελούσε η γιαγιά σαν μικρό πενταχρονο, πως το βράδυ ζωντανεύουν τα μικρά ξωτικά από το παραμύθι.
Μου ελεγε πως "Μόλις χτυπήσει δώδεκα η ώρα το ρολόι και καταλάβουν πως αποκοιμήθηκες, αυτά ξυπνούν..."
Την άκουγα πάντα με τόση προσοχή και μάτια ορθανοιχτα.
"Και τι κάνουν γιαγιά;;;" ρωτούσα...
"Βλέπουν μικρή μου, έλεγε, ποια κοριτσάκια είναι φρόνιμα και τους αφήνουν καραμέλες και δωράκια κάτω από το μαξιλάρι."
Πράγματι...δεν ήταν λίγα τα πρωινά που ξυπνούσα και έβρισκα καραμέλες μέντες με γεύση τριαντάφυλλο κάτω από το μαξιλάρι μου.
Κάποιες νύχτες μάλιστα, επιδιωξα να μείνω ξύπνια και να προσποιηθώ πως κοιμάμαι για να μπορέσω να τα δω να ζωντανεύουν ή έστω να ακούσω τον παραμικρό θόρυβο από το ράφι της βιβλιοθήκης για να πειστώ ότι είναι αληθινά...
Ήθελα τόσο πολύ να τους μιλήσω!
Δεν έγινε ποτέ...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν...
Ίσως να ξετρύπωναν κρυφά μέσα από το παραμύθι μου την στιγμή που εγώ έκλεινα για λίγο τα μάτια...